Nastavljamo s odlomcima iz knjige Stanislava Mihala, Satovi, u kojoj je opisana časovničarska istorija brojnih zemalja širom sveta; posle japanskog, predstavljamo nemačko časovničarstvo.
Nemačko časovničarstvo je jedno od starijih u Evropi, a svojim razvojnim smerovima su uticali na časovničare širom sveta. Od izrade satova od drveta u seoskim radionicama, nemačko časovničarstvo je tokom 19. veka prešlo na industrijsku proizvodnju, pa je godišnje izrađivalo više od milion časovnika.
Časovničarska tradicija
Dva nemačka časovničarska centra, Nirnberg i Augsburg, osnovana su početkom 16. veka, tokom ere prenosnih satova, kada su značajni elementi bili viljuškasta nemirnica s čekinjama i grebenasti izjednačivač pogonske sile.
Holandski časovnici, koji nemaju ništa zajedničko s Holandijom, tradicionalni su nemački satovi s izrezbarenim pokretnim figuricama, nastali krajem 17. veka u Švarcvaldu. Naime, ovi satovi su se potpuno izrađivali od drveta, odnosno ram, brojčanik i svi zupčanici, osim vretena čije su se čelične cevčice usađivale u drvena čela. Drveni brojčanici su se u početku oslikavali šarolikim ornamentima, imali su dve kazaljke, dok je njihova kvadratna ili pravougaona ploča u gornjem delu imala ukrašeni polukružni zabat.
Nemački časovničari su kratkotrajne vodene boje, kojima su bili oslikani brojčanici, zamenili uljanim bojama; ornamenti bi se ručno otisnuli na papir i nalepili na drvenu ploču. Krajem 18. veka brojčanici su lakirani belom bojom, pomešanom s firnisom, koja je starenjem žutela, za razliku od kasnijih emajliranih brojčanika.
