Prvi mehanički satovi su u Sjedinjene Američke Države stigli s evropskim doseljenicima početkom 17. veka; to su pre svega bili engleski fenjerasti i osmodnevni stojeći časovnici. Najstariji toranjski satovi pojavile su se 1704, a zatim i 1726. i 1734. godine. Gradovi koji su se dičili ovakvim satovima u to vreme bili su Baltimor, Filadelfija, Čarlston i Njujork.
Strani časovničari
Prvi američki časovničari imali su veliki problem s nabavkom odgovarajućih materijala i alata za izradu satova. U to vreme časovničari su prvenstveno koristili liveni mesing koji ima mekanu tekstura pa je zahtevao komplikovanu obradu koja je uključivala učvršćivanje ručnim tučenjem pre upotrebe; posle toga bi usledilo turpijanje i poliranje površine mesinganog lima. Časovničar Eliša Perington iz Kensingtona prvi je započeo s mašinskom obradom delova i to u prvom redu zupčanika.
Američki rat za nezavisnost (1775 – 1783) znatno je unazadio razvoj časovničarstva i uopšte zanata u toj zemlji. Prvi značajniji pomaci u časovničarstvu nastupili su tek kada su se osamdesetih godina osamnaestog veka u većem broju doselili francuski i engleski časovničari, koji su sa sobom doneli nova znanja i metode. To razdoblje obeleženo je i najranijim pokušajima konstrukcije originalnih američkih časovnika koji su imali njihalicu s dvodelnim drvenim ormarom. U takvim eksperimentima prednjačili su časovničari iz Nove Engleske, a posebno se isticala manufaktura Willard u Masačusetsu, koja je izrađivala i posebne časovnike koji su imali oblik bendža. Procenjuje se da je između 1802. i 1840. Simon Vilard izradio oko 4000 satova.
